Rozważania
Duszyczki
Perełki
Cztery
ściany nigdy nie są zbyt grube….
Zosia,
Martusia, Sławuś, Krzysio – kiedy piszę kolejne imiona, z kim Wam,
Kochani
Czytelnicy, się one kojarzą? Mi – z dzieckiem, maluszkiem, a tym samym
niewinnym człowieczkiem, które stworzone jest, by kochać je ponad
życie.
Co
może łączyć ten przypadkowy zbiór ślicznych imion? Wiele może być
odpowiedzi:
miłość, troska, opieka, czułość… Niestety, w tym wypadku oznacza – ból,
cierpienie, okrucieństwo, niezasłużone katusze, konanie w męczarniach.
Rzeczywiście, nie podaję celowo prawdziwych imion maluszków, które
zostały w
bestialski sposób zamordowane przez dorosłych, ale, wiecie doskonale,
Drodzy
Czytelnicy, że takie sytuacje, już nie raz miały miejsce zarówno w
kraju, jak i
za granicą.
Scenariusz
jest zwykle ten sam: niechęć do dzieciątka, pojedyncze akty przemocy,
poprzeplatane, być może, wyrzutami sumienia kata, coraz silniejsze,
częstsze i
bardziej wyszukane formy dręczenia maluszka: człowieka, który nie może
się sam
obronić, a nade wszystko: społeczna niewrażliwość, emocjonalna
obojętność i
choroba, najgorsza z możliwych, jakie się mogą pojawić –
NIEZROZUMIENIE.
Serce
widza jest „ślepe”, uszy zawsze słyszą tylko zdrowy płacz dziecka, a
wzrok
rejestruje tylko szczęście na buzi małego nieszczęśnika. I nagle, kiedy
te same
oczy, na szklanym ekranie komputera/telewizora widzą zmasakrowane ciało
dziecka, opada z nich zasłona egoizmu. W tym samym momencie, w którym
dociera
do nas ta nader smutna informacja, uszy, nad wyraz dobrze, w
przeciwieństwie do
wcześniejszych doświadczeń, potrafią usłyszeć pytania dziennikarzy: „Czy naprawdę nikt nic nie widział?”; „Czy
nie potrafiliście słyszeć rozpaczliwego wołania o pomoc?”
Nagle
przypominają się świadkom zdarzenia różne szczegóły z życia dzieciątka,
które
jakoś dziwnym trafem nie zaniepokoiły wcześniej na tyle, aby pomóc
dziecku,
ba!, nawet opowiadają z sensem kolejne fakty, układając pojedyncze
wydarzenia w
spójną całość. Cóż jednak to zmienia w położeniu małej istotki –ofiary
przemocy? Odpowiadać przecież nie trzeba…
Rozumiem,
że każdy popełnia błędy, wiem, że świat( i ja sama) nie jest idealny,
ale, na
litość!, przecież wszystko ma swoją granicę. Jakim trzeba być
człowiekiem, żeby
nie usłyszeć rozpaczliwego krzyku maleństwa, które jest tak okrutnie
krzywdzone? Jak można tłuc niewinnym dzieckiem o podłogę, nie myśląc o
tym, że
działanie takie może skończyć się dla niego dramatycznie? Jak możemy
twierdzić,
że nie słyszymy spazmatycznych szlochów kilkuletniego sąsiada, jak
śmiemy
twierdzić, że, gdy patrzymy w jego oczy, nie zauważamy, że kryje się za
nimi
tragedia????!!!!
Nie
można nazwać błędem sytuacji, w której na ciele dziecka próżno szukać
miejsca,
które nie ma rany, nie można powiedzieć, że sprawca przemocy działał w
afekcie,
kiedy ciało bezbronnego kilkulatka jest poorane głębokimi bruzdami (aż
strach
pomyśleć, o jakiej okrutnej historii przypominają), to NIEMOŻLIWE, żeby
„afekt”
trwał nieprzerwanie miesiące, czasem lata. Nie mamy prawa, ani sami
przed sobą,
ani wobec innych, usprawiedliwiać się, że niczego nie widzieliśmy
wcześniej,
ponieważ oczy dziecka są jak projektor – od razu mówią nam wszystko,
już z tych
maleńkich oczu możemy wyczytać wszystko, co jest nam potrzebne, aby
rozpocząć
jakiekolwiek działanie.
Cztery
ściany domu nigdy nie są zbyt
grube,
aby nie przebił się przez nie krzyk
krzywdzonego dziecka – jedyna forma obrony, jaką zna maluszek –, które
komunikuje światu swoje nieszczęście i liczy, że ktoś wyciągnie do
niego
pomocną dłoń! Nasze serca nigdy nie są przepełnione bólem na tyle,
abyśmy nie
byli w stanie znaleźć w nim miejsca dla nikomu nie winnej dzieciny,
która po
pierwsze nie prosiła się na świat, pod drugie nie zrobiła niczego, co
by mogło
rozzłościć/rozgniewać sprawcę na tyle, że otrzymuje od niego nieludzkie
„kary”,
po trzecie oczekuje od nas, dorosłych ludzi, pomocy! I to nie chodzi
wcale o
wyznanie: dotyczy to każdego obywatela, bez względu na światopogląd czy
wyznawane wartości – ta jedna, czyli wrażliwość na cierpienie
niewinnych,
powinna być wspólnym mianownikiem dla każdego!
Zdaje
sobie również sprawę, że nasze życie nie jest zawieszone w próżni, i
bywają
dni, kiedy nie dajemy sobie rady z własnymi problemami i brakuje czasu,
aby
poukładać swoje sprawy, a jednak, musimy, tak, musimy!, go znaleźć,
kiedy
katowane jest dziecko: módlmy się!! Codziennie i konsekwentnie „trujmy”
Panu
Bogu, że dzieją się u nas, na Ziemi, takie tragedie, a my nie chcemy,
aby się
zdarzały! Prośmy go, aby w porę zatrzymał zaklęty krąg przemocy:
przecież On
wie, jak wiele jeszcze takich historii przed Nami. I nikt mi nie
wytłumaczy, że
to się będzie działo, i już, albo że są ważniejsze sprawy – nie ma!
Kiedy
katowane jest dziecko, to świat się kończy, a wszystko inne: kryzys
gospodarczy, wojny, nawet choroby, które też powodują cierpienie, nie
mogą się
równać z golgotą takich małych aniołków!
Znam
jeszcze jeden argument podawany z uporem maniaka przez inne osoby: „Po co mam się wtrącać! Niby coś słyszałem,
niby coś wiem, ale, na wszelki wypadek nie będę otwierać ust, żeby
policja,
całkiem przypadkiem, nie zrobiła mi krzywdy fałszywymi oskarżeniami.
Mam
pomagać i jeszcze mieć kłopoty?” Tak Kochani, tyle że walka z
przemocą nie
przypomina szczęśliwej trasy Świętego Mikołaja: jest czasem bolesna,
jednak
warta podjęcia, ponieważ chodzi o rzecz najważniejszą – życie dziecka.
Nawet
jeśli spotkają nas jakieś nieprzyjemności, to – prędzej czy później –
uda nam
się „wytłumaczyć” z całej sprawy – krzywdzone dziecko nie ma takiej
szansy, nie
tylko wtedy kiedy kat wykona na niej wyrok, ale również wtedy, gdy
żyje! Cóż
więc znaczą nieprzyjemności wobec bestialskiego mordu niewinnego
człowieka?
Wystarczy trochę zaufania do Stwórcy i, jestem pewna, że nawet z
drugiego końca
świata „załatwi” nam obrońcę, abyśmy wyszli „cało” z tej potyczki, bo
stawka w
tej „grze” jest wymiaru niewyobrażalnego…
Nie
piszę tego artykułu po to, aby ktoś mi zarzucał, że „przesadzam” albo
gram na
emocjach, aby zdobyć dla siebie jakieś korzyści (zasadniczo jednak
każdy ma
prawo do własnego zdania, więc, jeśli ktoś tak pomyśli, uszanuje to i
zrozumiem), lecz po to, aby przypomnieć wszystkim zaglądającym do nas
Czytelnikom, że taki problem jest, istnieje i dzieje się, nawet obok
nas, u
sąsiadów, za ścianą. Niby jest „tylko” zbyt głośno. Nie czekajmy zatem
na to,
aż elokwentny pan redaktor poinformuje nas, że ten słodki blondynek,
który
bawił się z naszym dzieckiem w piaskownicy i mówił nam grzecznie:
„dzień
dobry”, znajduje się już po drugiej stronie życie, a to za sprawą
„porywczego”
tatusia, któremu „omsknęła” się nazbyt twarda ręka…
Choć na co dzień jestem
spokojną osobą,
raczej życzliwie nastawioną do drugiego człowieka, to, jeśli chodzi o
dobro
dziecka uważam, że należy o tym mówić głośno, wręcz awanturować się w
imieniu
tego dzieciątka, który nie może powiedzieć nic! Wierzę, i wiem z
własnego
doświadczenia, że wiele jest cudownych, pełnych ciepła osób, którym los
dziecka
nie jest obojętny, ufam, że będzie ich jeszcze więcej.
Dziecko,
o którym zapomniał świat, o które nikt się nie troszczy, które ktoś
traktuje
jak „worek treningowy” to policzek wymierzony w każdego człowieka, nie
tylko
katolika. Jeśli takie bezbronne istotki nie są traktowane z należnym
szacunkiem, nie wspominając już o opiece i trosce, to co się dzieje z
tym
światem, z nami i co może się stać, jeśli dalej mordowane będą dzieci?
Boję się
nawet o tym myśleć, ponieważ odpowiedź jest aż nazbyt bolesna…
Duszyczka
Perełka
Wróć
do strony głównej
Gdy
oczekujesz pomocy lub sam(a) chcesz innym pomagać. Albo
chciał(a)byś porozmawiać o czymś ważnym lub choćby tylko o
wczorajszym podwieczorku :-) Dla wszystkich, w każdym wieku
- od 0 do 201 lat ;-)
