QUO VADIS, POLSKO?
(cz. 2)
„Pozwólcie
dzieciom przychodzić do Mnie”
(Ewangelia
wg św. Marka 10, 14)
Moje poprzednie rozważanie mogło nie
mieć kontynuacji. Niestety, tak się nie stało, ponieważ sytuacja rozwija się w
sposób najzupełniej dla mnie nie przewidziany. Jeszcze rok, dwa temu nikt nie
mówił o konieczności likwidacji religii w szkołach. A teraz? Co się dzieje?
Lewica, której posłowie i senatorowie przypuszczalnie nie chodzą do kościoła,
mają decydować, czy będą w szkole lekcje religii, czy nie?
Jak pisałam, szef lewicy, pan
Napieralski, jest w moim wieku. Nie pamięta i nie zna czasu totalitaryzmu,
wywózek księży na Syberię, cierpień za wiarę. Nigdy nie widział, jak zamykano
kościoły i zrywano z nich krzyże, jak dzieciom w szkole zabraniano noszenia krzyżyków.
Aż do 18 roku życia byłam obywatelką
ZSRR, gdzie wyraz „Bóg” pisano małą literą. Nie było mowy o katechezie w
szkole, a w czasie największych świąt – takich jak Boże Narodzenie i Wielkanoc
– do szkół i zakładów pracy przekazywane były bilety do teatru, cyrku i
filharmonii. Robiono wszystko, żeby odciągnąć dzieci i młodzież od Kościoła.
Nigdzie nie można było spotkać siostry zakonnej w habicie ani księdza w
sutannie. Owszem, są zgromadzenia bezhabitowe, ale przecież, nie wszystkie. Bez
habitów chodziły m.in. Franciszkanki Rodziny Maryi, pracujące w Katedrze
Lwowskiej. Księża zakładali „krótki strój liturgiczny” – czyli koszulę, spodnie
i marynarkę, a koloratkę zasłaniali, żeby nie było jej widać np. pod szalikiem.
Nie było mowy o katechezie w szkole ani o krzyżu na ścianie w klasie.
Pamiętam, jak byłam na poświęceniu
swojej szkoły. Był to rok 1992. Na sali gimnastycznej było tak ciasno, że nie
można było nogi postawić. Ówczesny proboszcz Katedry Lwowskiej, o. Rafał
Władysław Kiernicki, franciszkanin (były żołnierz AK),poświęcił salę
gimnastyczną, pokropił wszystkich obecnych, a następnie przeszedł do każdego
pomieszczenia – łącznie z toaletą i stołówką – i je poświęcił. Na ścianach
zawisły krzyże. Do szkoły przyszły siostry zakonne i ksiądz. Siostry uczą klasy
młodsze, a ksiądz – starsze. Oczywiście, dalej odbywała się i odbywa katecheza
przy parafach (z tego zwykłego powodu, że katolików we Lwowie jest więcej, niż
uczniów w szkołach z polskim językiem nauczania).
Nauczanie religii jest dobrowolne – nie
wszyscy uczniowie są katolikami, zdarzają się prawosławni i ateiści. Podział
godzin ustawia się tak, by uczniowie nie musieli wagarować. Wszystkich
natomiast obowiązuje udział w zajęciach o nazwie „etyka chrześcijańska”.
Poznają tam podstawowe wartości chrześcijańskie, uczą się prawidłowego
funkcjonowania w społeczeństwie, otrzymują wiedzę o tym, jak być dobrymi
ludźmi.
Nie ma natomiast wychowania seksualnego
– młodzież polska na Ukrainie nie uczy się w szkole o ciąży, in vitro, nie
słucha o aborcji. Można ze mną dyskutować, że jest też tzw. „ulica”, ale jakoś
nie maleje odsetek tych, którzy jako miejsce studiów wybierają Katolicki
Uniwersytet Lubelski Jana Pawła II, Uniwersytet Kardynała Stefana Wyszyńskiego
czy Uniwersytet Katolicki we Lwowie.
Mimo wieloletniego dziedzictwa „komuny” są osoby, pragnące żyć
prawdziwymi wartościami.
Oczywiście, jeśli rodzice wyrażą takie
życzenie, krzyże zawisną na ścianach szkół, w których wykłada się po ukraińsku.
Mieszkałam we Lwowie jeszcze rok temu i nikt nigdy nie podejmował dyskusji o
krzyżach w szkole i lekcjach religii. Owszem, to państwo ma legalnie działającą
Partię Komunistyczną Ukrainy, ale jej członkowie nie podejmują dyskusji,
podobnej w tonie do polskiej lewicy.
Z tym większym zdziwieniem i oburzeniem
odbieram to, co się dzieje w Polsce. Dziwię się temu, że z taką łatwością chce
się w Polsce zniszczyć to, o co na Ukrainie walczyli dziadkowie i rodzice moich
kolegów. A kiedy już można, kiedy jest wolność – to lewica wyskakuje z
propozycjami likwidacji salek katechetycznych i zamiany ich na sale
komputerowe. Nie twierdzę, że sale komputerowe nie są potrzebne, ale na miłość
Boską, nie można traktować religii w szkole jako przejawu „ciemnoty”, zacofania
i uwsteczniania się. O zgrozo, pan
Napieralski ma niezłe „poparcie”, czego dowodzi trzecie miejsce w pierwszej
turze wyborów prezydenckich. Quo vadis, Polsko?
Co będzie dalej? Nie, ja nie jestem
„radiomaryjna” i daleko mi do skrajnej prawicy. Nie znaczy to, że się wyprę
krzyża, że zdejmę go ze ściany swego mieszkania, że nie poślę w przyszłości
swego dziecka na religię. Bardzo chcę, żeby polskie dzieci wzrastały w
prawdziwych wartościach, uczyły się o Bogu, nie wyrzekały się dziedzictwa,
opartego na chrześcijaństwie. Jestem polonistką i wiem, ile motywów religijnych
jest w literaturze polskiej – od czasów najdawniejszych do współczesności. Czy
i to pan Napieralski zechce kiedyś skreślić i usunąć z podręczników?
Quo vadis, Polsko?
Duszyczka
Irenka
Gdy
oczekujesz pomocy lub sam(a) chcesz innym pomagać. Albo
chciał(a)byś porozmawiać o czymś ważnym lub choćby tylko o
wczorajszym podwieczorku :-) Dla wszystkich, w każdym wieku
- od 0 do 201 lat ;-)
