Rozważania Duszyczki Irenki na Święto Niepodległości Polski 2011 :-)
Nie ma wolności bez solidarności.
Nie ma solidarności bez miłości.
Błogosławiony. Jan Paweł
II
Polska, którą kocham
11 listopada 1918 roku
przyniósł Polsce niepodległość i wolność po 123 latach ciemiężenia i rozdarcia
między trzech zaborców – Prusy, Austro-Węgry i Rosję. Obudziwszy się w wolnej
Polsce, naród musiał się zmierzyć z wieloma problemami gospodarczymi i
finansowymi, pokonać, różnice które tak czy inaczej musiały istnieć, choćby
przy stole (urodziłam się we Lwowie, czyli na terenie dawnej Galicji; panują
tam nieco inne zwyczaje kulinarne, niż w Sieradzu, gdzie obecnie mieszkam).
Mimo wielu różnic Polacy potrafili stworzyć jedno państwo, którym się cieszyli
przez zaledwie 20 lat. 1 września 1939 roku rozpoczęła się II wojna światowa i
odrodzona w tamtym kształcie Polska przestała istnieć. Nie zginęła! Polacy
przetrwali! Chwała Im za to!
Pewnie
nie będę w swym pisaniu zbyt obiektywna, ponieważ mieszkam w Polsce z miłości.
Nie tylko do Wspaniałej Osoby, którą jest mój Mąż – Duszek Zbyszek. Kocham ten
język (w 1995 roku ukończyłam filologię polską na KUL), a jestem Rosjanką z
Ukrainy. Pracę magisterską napisałam o dawnej i współczesnej polszczyźnie Lwowa
– czyli o „bałaku”, ale także nowych wpływach, przede wszystkim - z języka
ukraińskiego i rosyjskiego. Kocham tradycje i religijność Polaków (jestem
katoliczką w obrządku rzymskim), mam za sobą kilka lat śpiewania po polsku w
dwu chórach we Lwowie… Byłam dziennikarzem dwu pism Polaków na Ukrainie –
„Gazety Lwowskiej” i „Kuriera Galicyjskiego”.
Kocham
Polaków, bo są gościnni (czego wielokrotnie doświadczyłam w różnych miejscach
tego pięknego kraju), życzliwi, starający się pomóc, wesprzeć. W moim odczuciu
Polacy są ludźmi wrażliwymi na cudze nieszczęście i wyciągającymi do
potrzebujących pomocną dłoń. Umieją doradzić, pocieszyć, potrafią sprawić, że
czuję się tu „u siebie” – dzięki Mężowi i Jego Rodzicom, i Rodzinie, ale nie
tylko. Owszem, Sieradz nie jest miastem, przypominającym Lwów czy Warszawę lub
Kraków, gdzie na ulicach są tłumy ludzi, mnóstwo samochodów, jest gwarno i
tłoczno. Jestem już w „wieku balzakowskim” i pewnie potrzebuję tej ciszy i
spokoju, która pozwoli na bycie sam na sam z Bogiem, ze sobą i drugim
człowiekiem. Z tej ciszy czerpię siły na każdy dzień…
Nie
znaczy to, że zapomniałam o swoim rodzinnym mieście i korzeniach – mam stały
kontakt z Rodzicami, jestem „na bieżąco”, jeśli chodzi o wydarzenia we Lwowie i
na Ukrainie – także z racji wykonywanego tam zawodu. Tu jednak teraz jest mój
dom, rodzina, którą stworzyliśmy ze Zbyszkiem, tu są nowe znajomości, radości,
nadzieje, życzliwość ludzka, spotykająca mnie na każdym kroku. Zdarzają się
przykrości, nieporozumienia i łzy – lecz kto tego nie doświadcza? Wyciągam
wnioski z niepowodzeń, wybaczam urazy i krzywdy i… wiem, że „trzeba iść dalej”
– jak pisał mój ulubiony poeta, ks. Jan Twardowski.
Są
jednak sprawy, których nie mogę w Polsce zaakceptować – nie rozumiem dyskusji o
eutanazji i aborcji, legalizacji „związków partnerskich”, a już na pewno – o
usunięciu krzyża z przestrzeni publicznej. I wspominam tu dzień poświęcenia
mojej dawnej szkoły we Lwowie (Szkoły Średniej nr 24 im. Marii Konopnickiej z
polskim językiem nauczania; kształcenie odbywa się tam w systemie
dwunastoklasowym). Byłam już wtedy studentką, przyjechałam na ferie. W sali gimnastycznej,
gdzie odbywała się uroczystość, było tłoczno, a dzieci i rodzice płakali ze
wzruszenia… Wszyscy się cieszyli, że wreszcie dzieci się mogą uczyć religii w
szkole, a nie tylko w kościele, że na ścianie w każdej klasie można zawiesić
krzyż, że nikt nie zostanie skarcony za noszenie krzyżyka czy medalika… Barbara
Baczyńska, dziennikarka polskiego „Radia Lwów”, powiedziała niedawno w
„Wiadomościach”: „Różnimy się od naszych rodaków w Kraju tym, że musieliśmy
walczyć o polskość”. Nie mogę jej nie przyznać racji. Karta Polaka była przez
Polaków na Ukrainie długo wyczekiwanym dobrodziejstwem. Nastał dzień
uroczystego wręczania tych dokumentów pierwszym, najbardziej zasłużonym Polkom
Ziemi Lwowskiej. Bożena Rafalska, redaktor naczelny „Lwowskich Spotkań” –
miesięcznika kulturalnego w języku polskim – powiedziała, cytując Mickiewicza:
„Myśmy czekali ciebie, jak Żydzi – Mesjasza”.
Tak
też wszyscy Polacy przez sto dwadzieścia trzy lata czekali na niepodległość.
Gdy nadeszła, cieszyli się, cieszą do dziś. Mieszkają w wolnym kraju, który nie
jest już rozdarty między kilka mocarstw. Polska należy już do Unii
Europejskiej, ale odnoszę wrażenie, że Europa – ta na wschód od Bugu i Sanu –
mimo deklaracji jest wciąż daleko od Polski. Gdyby zniesiono wizy…. Przecież nie
każdy Ukrainiec, Białorusin czy Rosjanin myśli o tym, jak by tu najlepiej
handlować bronią, szmuglować pieniądze czy kraść. Jestem przekonana, że
większości – tak jak mi – nigdy nie przejdzie to przez myśl. Jadą teraz do
Polski „za chlebem”, bo w swoich krajach nie mają z czego zapłacić kredytu za
mieszkanie, kupić dzieciom lepszych ubrań czy zapłacić za ich studia. Nie chcę,
żeby ci, którzy szukają tu pracy, byli prześwietlani na wylot. Nie znaczy to
jednak, że nie należy walczyć z tymi, którzy legitymują się dyplomami,
kupionymi na targu…
Polska
jest wolna. Chciałabym, żeby była solidarna, sprawiedliwa, żeby politycy
przestali się kłócić, a bardziej myśleli o rozwoju swojego państwa. Żeby
pociągi się nie spóźniały, żeby drogi nie przypominały tych na Ukrainie
(pełnych dziur i wybojów), żeby urzędnicy nie zalewali obywateli dokumentami,
sens których jest trudny do zrozumienia… Żeby obywatele żyli dostatniej…
Chciałabym
doczekać tej chwili, kiedy Wielki Polak – Jan Paweł II – zostanie ogłoszony
świętym. To On mówił o solidarności, wolności i miłości. Słowa te padły w 1999
roku, ponad 10 lat temu. Wiem, że jest dumą Polaków i mam nadzieję, że żyją
tym, co mówił… Oby dało się te Jego wiekopomne słowa realizować….
A
dziś… Składam wszystkim Czytelnikom tej Strony serdeczne życzenia z okazji
Święta Narodowego – Dnia Niepodległości Polski. Życzę wiele radości, sukcesów i
dumy z tego, że są Polakami. A sportowcom i miłośnikom sportu życzę, by na
zawodach coraz częściej brzmiał „Mazurek Dąbrowskiego”.
Tak
Wam dopomóż Bóg!
Z darem serdecznej
modlitwy
Duszyczka Irenka
Gdy
oczekujesz pomocy lub sam(a) chcesz innym pomagać. Albo
chciał(a)byś porozmawiać o czymś ważnym lub choćby tylko o
wczorajszym podwieczorku :-) Dla wszystkich, w każdym wieku
- od 0 do 201 lat ;-)
