Dostrzeganie bliźnich i odkrywanie wartości. Materiały na wesoło i na bardzo poważnie, o nas, dla Was i o całym świecie. Nieoficjalna strona katolicka (także dla niekatolików i wątpiących).
[an error occurred while processing this directive]	Strona Duszyczek i Duszków - Internetowa wspólnota pomocy i wsparcia duchowego. Rozmowy, wartości, intencje DUSZKI.PL a tak dokładnie to Duszyczki i Duszki (*) - czyli "Duszkowo" :-) Dzisiaj jest: 2024-11-21 07:32:00 Aktualizacja dnia: 2024-10-27 09:32:05	[an error occurred while processing this directive]
Gdy oczekujesz pomocy lub sam(a) chcesz innym pomagać. Albo chciał(a)byś porozmawiać o czymś ważnym lub choćby tylko o wczorajszym podwieczorku :-) Dla wszystkich, w każdym wieku - od 0 do 201 lat ;-)

[an error occurred while processing this directive]
UWAGA: Ze względu na konserwację serwerów i aktualizację oprogramowania w połowie sierpnia (9-27.VIII.) przewidziane są czasowe wyłączenia dostępu do strony. Przepraszamy, prosimy o cierpliwość i zapraszamy ponownie. [an error occurred while processing this directive]

Rocznica 18 lat oficjalnego działania Duszków w dniu 01.11.2023 i 17 lat strony Duszki.pl! ^(*):-) Serdecznie zapraszamy!

UWAGA! Ten serwis, strona i podstrony mogą używać cookies i podobnych technologii (brak zmiany ustawienia przeglądarki oznacza zgodę na to)!

Od Duszyczki Irenki - luty 2014 :-)

Szanowny Pan

Paweł Lisicki

Redaktor Naczelny

Tygodnika „Do Rzeczy”

listy@dorzeczy.pl

Szanowny Panie Redaktorze,

Ja i mąż jesteśmy stałymi Czytelnikami Państwa tygodnika, a wcześniej czytaliśmy „Uważam Rze”. Pochodzę ze Lwowa, z rodziny Ukraińca i Rosjanki. Ukończyłam filologię polską KUL i przez 13 lat (1995-2007) pracowałam najpierw w „Gazecie Lwowskiej”, a potem – w „Kurierze Galicyjskim”. Myślę, że oba tytuły są Państwu znane. Obecnie pracuję na umowę o dzieło – jestem tłumaczem języków ukraińskiego i rosyjskiego.

Mieszkamy z Mężem w Sieradzu, nasze serca jednak codziennie wędrują na Ukrainę, na Majdan, na ulicę Gruszewskiego, a także do Lwowa (Mama codziennie pisze mi, jak „tam” sprawy). Codziennie też czytamy, co piszą media w Polsce i na Ukrainie. Czytamy także opinie Państwa o Majdanie, Ukrainie, nastrojach politycznych. Dziś, czytając tekst Pana Pawła Kukiza „Modlę się za Ukrainę” naprawdę się wzruszyliśmy. Doskonale oddaje to, co myślimy i o co się modlimy. Jeżeli Ukraińcy teraz nie wywalczą wolności i swobody (nie warto drugiego słowa utożsamiać z nazwą partii), to już na zawsze pozostaną w niewoli skorumpowanej władzy w swoim kraju i ambicji imperialistycznych Władimira Putina czy też kolejnego przywódcy Rosji.

Popieramy także Redaktora Bronisława Wildsteina, zbierającego cięgi od „środowisk kresowych” za to, że „ośmielił się” uznać za już nie-banderowskie hasło Majdanu: „Sława Ukrajini-Herojam Sława”. Popieramy go za solidarność z Majdanem, za wrażliwość i empatię. My również uważamy, że środowiska banderowskie straciły monopol na to hasło. Jeżeli po latach w Kijowie (i nie tylko) znajdziemy ulice Bohaterów Majdanu, będzie to najlepszym dowodem na to, że hasło to całkiem bezboleśnie przeszło w wiek XXI.

Natomiast coraz większy niepokój nas ogarnia, gdy czytamy teksty – bardzo dobrego przecież – Autora, jakim jest Pan Waldemar Łysiak. Jesteśmy bardzo zaniepokojeni anty-ukraińskim tonem tekstów Autora. Jesteśmy bardzo ciekawi, na jakiej podstawie Autor twierdzi, że „Ukraińcy nienawidzą nas dużo silniej niż Rosjanie”. Ci „nienawidzący Ukraińcy” wybierają się do Polski na studia (na KUL jest bardzo duża grupa studentów z Ukrainy, wcale niezwiązanych z polskością). Obecnie Polska jest krajem, do którego obywatele Ukrainy wyjeżdżają na studia najchętniej. Ukraińcy zawierają z Polakami małżeństwa mieszane, uczą dzieci obu języków, posyłają je potem do szkół z polskim językiem nauczania lub do szkółek niedzielnych. W „banderowskim” – o zgrozo! – Lwowie Ukraińcy chętnie oglądają programy Telewizji Polskiej czy Telewizji Polonia i uczestniczą w imprezach, organizowanych przez instytucje polskie. Pan Łysiak nie pisze, że grekokatolicy – Ukraińcy przecież! – całymi latami chodzili we Lwowie do Katedry obrządku łacińskiego, gdzie Msze św. odprawiano po polsku. Niektórzy, mimo że Kościół greckokatolicki dawno wyszedł z podziemia – nadal chodzą do kościołów rzymskokatolickich, a nie do cerkwi, oczywiście, kojarzących się z Polską.

Teraz Ukraińcy ustawili w pobliżu przejścia granicznego Rawa-Ruska-Hrebenne baner z napisem: „Dziękujemy! Ten jest naszym Bratem, kto nie pozostawia nas w walce o przyszłość!” Na banerze są złączone w uścisku dłonie w barwach narodowych Ukrainy i Polski. Pod Konsulatem Generalnym RP we Lwowie (o czym pisze „Kurier Galicyjski”) odbyła się akcja, w czasie której obywatele Ukrainy dziękowali Polakom za wsparcie, przynosząc plakaty i rysunki z dwiema serduszkami w barwach narodowych. Czy tak wygląda nienawiść?

Bardzo prosimy, żeby Państwo częściej pisali o opiniach Ukraińców o wspierających ich Polakach, o tym, jak Ukraińcy z Majdanu wyjeżdżają na leczenie do Polski czy o tym, że tak wielu Polaków chce przekazać pomoc charytatywną, która nie może zostać na Ukrainie odprawiona, bo potrzebna jest zgoda ośmiu (!) ministerstw – wcale niezwiązanych z Majdanem. Czekamy na teksty, wyrażające Ukraińcom współczucie i solidarność z nimi. „Podajże rękę Kozakowi i serce swe do niego przychyl”, - pisał wiele lat temu Taras Szewczenko. A Julian Tuwim, tak chętnie cytowany przez Pana Waldemara Łysiaka, pisał też:

„Niech więcej Twego brzmi imienia

W uczynkach ludzi, niż w ich pieśni”.

 

Teraz jest czas, by – wyrażając solidarność i współczucie – pokazać Ukraińcom, że naprawdę są Braćmi Polaków. Jestem pewna, że tego nie zapomną.

 

Z wyrazami szacunku i wdzięczności za rzetelne dziennikarstwo

 

Irena Kulesza

Wróć do strony głównej