„MY
SIĘ JESZCZE JUTRO
SPOTKAMY”
Nadszedł najpiękniejszy
dzień w moim życiu, kiedy na
moje 18 urodziny,
w 1996 roku dostałam
od moich kochanych
rodziców prezent, o którym zawsze marzyłam. Wyjazd do Rzymu! Moja
radość była
tak wielka, że nie mogłam wydusić ani jednego słowa. To tak, jakbym
dostała
bilet do Nieba! Łzy radości płynęły mi po policzkach i pytałam, czy to
jest
prawda? Pielgrzymka do tego pięknego miasta była zorganizowana z naszej
Parafii. Przewodnikami pielgrzymki byli, nasz ksiądz wikary Adam
Bieniek i ks.
Edward Mazgaj z
Bielska, który jechał z
nami służąc swoją pomocą.
Jechaliśmy autokarem, to
była podróż mojego
życia, która trwała dziesięć dni. Ze mną jechała moja Mama i ciocia
Danusia,
żeby pomóc mamie przy mnie.
Dla osoby niepełnosprawnej na
wózku, dzięki pomocy bliskich i innych
osób nagle wszystko to co jest nierealne, staje się
możliwe, wystarczy
tylko chcieć.
Po drodze do Rzymu
zwiedzaliśmy jeszcze różne
piękne miejsca, takie jak Wenecja,
Asyż,
Padwa, Monte Cassino, byłam także u
św.
Pawła za murami. Nawet katakumby stały się dla mnie do pokonana dzięki
księżom,
którzy mnie nosili na swoich plecach. Kiedy dojechaliśmy do Rzymu i
znalazłam
się na wielkim placu przed Bazylią Świętego Piotra moja radość była
jeszcze większa,
bo uświadomiłam sobie, że stoję przed oknem naszego Ojca Świętego Jana
Pawła II.
I tylko zerkałam wzrokiem w stronę okna, żyjąc nadzieją, że może
zobaczę białą
postać Ojca Św. Wszystko
było dla mnie
tak wielkie i potężne,
że moim małym
umysłem nie potrafiłam tego
wszystkiego ogarnąć i tylko dziękowałam w swoich myślach i w sercu Panu Bogu za to,
że dane mi jest być
na tym miejscu.
Jak
w każdą
środę na placu w Rzymie są spotkania z Ojcem Świętym,
który spotyka się
z wszystkimi wiernymi, kieruje do nich swoje słowo i udziela swojego
Błogosławieństwa! Nasza cała grupa miała szczęście być i uczestniczyć w
tym
spotkaniu.
Cały
plac był podzielony na sektory
gdzie stali wszyscy
wierni, a nasza grupa
była już prawie w
ostatnim sektorze, który był bardzo oddalony od ołtarza. Ja siedząc na
wózku
nie wiele mogłam zobaczyć bo byłam niżej, tylko czasami pomiędzy
osobami mój
wzrok mógł zobaczyć kawałek ołtarza gdzie miał być Ojciec Św. Mama
starała się
mnie tak ustawić, żebym trochę zobaczyła jak Ojciec Święty pojedzie po
placu
między sektorami, swoim samochodem papamobilem.
Trochę mi było żal, że jestem
tak daleko od ołtarza i nie będę mogła Ojca Świętego zobaczyć z bliska,
ale
mimo tego cieszyłam się bardzo, że będę słyszała Jego głos na żywo, tu
i teraz!
Gdy tak siedziałam odmawiając sobie po ciuchu różaniec i czekając na
spotkanie,
nagle zobaczyłam kątem oka jak przy samym ołtarzu, z boku, układają się
osoby
na wózkach, jakaś pielgrzymka niepełnosprawnych. Odwracając się w
stronę Mamy
powiedziałam do Niej:
-
Popatrz Mamo, tam u góry przy ołtarzu,
ustawia się jakaś
pielgrzymka osób
niepełnosprawnych! Mama zerwała się szybko i zabierając ze sobą ciocię,
szybkim krokiem
poszły zobaczyć i
zapytać się, jak tam można się dostać, żeby być bliżej. A ja zostałam z
resztą
naszej grupy i czekałam cierpliwie aż wrócą!
Długo to trwało zanim
przyszły. Z daleka widziałam jak mama coś
zaczęła tłumaczyć i pytać się jednego gwardzisty o coś.
Później zaczęła
coś pokazywać
w stronę wielkiego placu.
Okazało się, że z powodu
braku znajomości języka nie
potrafiła wytłumaczyć, że ma osobę niepełnosprawną na
wózku i spytać czy może
z nią tu podjechać. Za chwilę zobaczyłam
jak już wracały w naszą stronę z kimś. Mama
przyprowadził dwóch
mężczyzn i pokazała na mnie. Jak mnie zobaczyli,
wtedy wszystko stało się jasne: jeden z nich
pokazał ruchem ręki, że możemy
iść za
nim. Gdy już znalazłam się blisko ołtarza, po prostu nie docierało
jeszcze to
do mnie, że to dzieje się naprawdę! To jest niesamowite uczucie i
reakcja
człowieka. Nie wiedziałam czy mam się śmiać czy płakać, tego się nie da
nazwać.
Ustawili mnie w rzędzie gdzie siedziały
osoby na wózkach, obok mnie postawili krzesło dla mamy,
żeby sobie
usiadła. Okazało się, że to była włoska pielgrzymka, która przyjechała
na
spotkanie z Ojcem Świętym. Słońce w tym dniu bardzo grzało, tak, że
trzeba było
nałożyć coś na głowę, żeby nie dostać udaru.
Przyszła
najważniejsza chwila tak długo wyczekiwana, kiedy Ojciec Święty
przejechał
przez plac w swoim papamobile. Radość była wielka, słychać było krzyki
i
radosne śpiewy.
Moje wzruszenie było tak
wielkie, że nie potrafiłam opanować swoich łez: kiedy samochód zbliżał
się do
nas, bardziej i mocnej biło mi serce! Ojciec Święty wysiadając z
samochodu
popatrzył w naszą stronę i podnosząc swoją rękę Pobłogosławił nas. Po
wygłoszonym do nas wszystkich słowie i udzielonym Błogosławieństwie Bożym
dla każdego, ks.
Stanisław Dziwisz ruchem ręki pokazał, że można podchodzić z osobami
niepełnosprawnymi do Ojca Św.
Kiedy
zbliżałam się do Ojca Świętego
mama bardzo chciała zrobić zdjęcie więc spytała głośno:
- Czy ktoś mnie rozumie? Czy mógłby nam zrobić zdjęcie?
- Tak. Proszę podać mi aparat, ja wam zrobię – był to głos księdza
Stanisława
Dziwisza.
Mama przejęta i zaskoczona, że ktoś zrozumiał, podała aparat ks. Stanisławowi Dziwiszowi
niechcący
wypuściwszy wózek wraz ze mną
z rąk, a ja prosto podjechałam do Ojca Świętego, który mnie złapał.
Wtedy zapytał mnie o moje
imię po włosku. Powiedziałam, że mam na imię Marta. Kiedy Ojciec Św.
usłyszał
mnie, że powiedziałam w języku polskim, to zaraz powiedział:
- O Polacy! - i tak mocno mnie przytulił
do siebie robiąc
mi Znak Krzyża na moim czole, a ja płacząc zaczęłam powtarzać:
- Mój kochany
Ojcze święty! - Tyle
chciałam Mu powiedzieć i się zapytać,
ale nie mogłam, nie dałam rady, emocje były zbyt duże!
Ojciec Św. zaczął się pytać skąd jesteśmy?
Odpowiedziałam, że z Milówki! Ojciec
Św.
powiedział do mnie:
– My
się jeszcze jutro spotkamy.
Bazylika , jej ogrom mnie
przerażał a zarazem zachwycał. Oto
dotarła do nas wspaniała wiadomość!
Możemy iść na audiencje prywatną do Ojca Świętego.
Drugi dzień rozpoczęliśmy jak
zwykle zwiedzaniem przepięknych rzymskich budowli. Zwiedzaliśmy kolejne
kościoły, aż w końcu dotarliśmy na aulę audiencyjną.
Zrobiło się wielkie
zamieszanie, nikt nie zwracał uwagi, że jestem na wózku, każdy nas
wyprzedzał
jak na wyścigu, kto silniejszy, kto szybszy, kto bliżej stanie, kto go
dotknie, a ja jak
zwykle na końcu .
„Chyba sobie odpuścimy te przepychanki” - pomyślałam sobie – „ ja już
byłam
najbliżej jak to możliwe”. Wiec mówię mamie:
- Niech idą inni, mnie już było dane z nim rozmawiać
- wiec zostałyśmy na końcu, jak zawsze.
Nagle, jakieś zamieszanie wokół mnie i mojej mamy. Podchodzą
ochraniarze i tłumaczą
mamie językiem migowym, żebyśmy szły
za nimi. Wskazali na drugie drzwi, przez które, bez tłoku przejechałam,
a mama
ze mną. Znalazłam
się przed samym
tronem mojego świętego.
Poprawiają mnie,
układają i oto po raz
drugi znalazłam się zaledwie kilka kroków od pięknego tronu, na którym
za
chwilę miał usiąść ten wyczekiwany przez wszystkich Wysłannik Boga na
ziemi,
Wielki Jan Paweł II.
Boże - ja znowu jestem tak blisko, znowu najbliżej ze wszystkich. Nagle
naprzeciw mnie otwierają się drzwi,
w
których pojawia się On. Idzie powolnym krokiem, lekko pochylony, ale na
jego
twarzy widać uśmiech. Jego spojrzenie padło na mnie, lekko się
uśmiechnął, a
potem uczynił ręką znak krzyża. Następnie objął spojrzeniem wszystkich
obecnych. Twarz jego promieniała radością, to na nasz widok – Polaków.
Z
wielkiej auli dochodziły okrzyki radości, powitania, roznosił się
piękny polski
śpiew. Teraz
nastąpił czas
przedstawiania poszczególnych pielgrzymek Ojcu Świętemu i przemówienie
jego do
nas, pod koniec którego jego wzrok ponownie padł na mnie. Ojciec Święty
zawołał
do siebie jednego z ochroniarzy i coś mu powiedział na ucho. Po czym
ochroniarz
podszedł do mnie i zaczął ustawiać mój wózek. Nagle Ojciec Święty wstał
i zaczął iść w moją
stronę – do mnie.
Miał się przecież nie witać, miał
nie podchodzić do nikogo. Nie wierzę własnym oczom. Tak, naprawdę
podszedł do
mnie. Przytulił mocno do siebie, nachylił się nade mną i powiedział mi
do ucha:
- Proszę cię o modlitwę, bo
to wy niepełnosprawni, cierpiący, jesteście moją nadzieją i siłą, wy,
którzy
pomagacie mi dźwigać ten świat przez swoje modlitwy, cierpienia, bóle
dnia
codziennego.
Zamarłam
w bezruchu, nie umiałam nagle pojąć
co się dzieje, przecież to ja chciałam prosić go o modlitwę, nie
zdążyłam to
Jan Paweł II poprosił mnie. Obiecałam, że będę się modlić. Ucałował
mnie w
czoło, pobłogosławił, włożył mi do ręki Różaniec i odszedł. Moja radość
i
wzruszenie były tak wielkie, że same łzy płynęły mnie i mojej mamie po
policzkach, ale były to łzy niewiarygodnego szczęścia. Tak bardzo w tym
momencie chciałabym powiedzieć „chwilo trwaj”, nie przemijaj.
Dzisiaj myślę, że przyszedł
się ze mną
pożegnać, tak jak obiecał
poprzedniego dnia, mówiąc: „My się jeszcze jutro spotkamy”.
Nie wiem jak to się stało, dlaczego ja? Kto o tym zdecydował, że to ja
miałam
to wielkie szczęście być tak blisko, rozmawiać, czuć jego dotyk, uścisk
dłoni,
słuchać jak mówi tylko do mnie. Teraz po tylu latach widzę jakie miałam
szczęście, że tu na ziemi dane mi było spotkać Świętego Człowieka wśród
żywych,
który za tak krótki już czas będzie wyniesiony na ołtarze. Tak to
prawda mam
swojego świętego w niebie.
Często się
zastanawiam czym sobie
zasłużyłam, że tak mnie wyróżniłeś Panie.
Duszyczka Marta ( Marta Salamon ) z Janem Pawłem II
kliknij by powiększyć zdjęcia
Panie Jezu chcemy Ci podziękować za dar Papieża – Polaka na
Stolicy Piotrowej. Dziękujemy za Jego święte życie, działalność
duszpasterską, nauczanie, za świadectwo wiary, za głęboki wymiar
cierpienia i śmierci Ojca Świętego i Jego modlitwy w naszych intencjach
ofiarowane.
Chciejmy zatrzymać się w codziennej
bieganinie i
modlić się w intencji Ojca Świętego Jana Pawła II prosząc o Jego rychłe
wyniesienie na ołtarze.
Papież prosił nas: „Nie ustawajcie w
modlitwie, gdziekolwiek będziecie. Raz jeszcze powtarzam: Nie
ustawajcie w modlitwie, za życia mojego i po śmierci. Naród,
który się modli jest innym narodem.”
autor: Duszyczka Gosia L.
KIM JEST DLA
MNIE JAN PAWEŁ II
Papież Jan Paweł II był niezwykły… to
pewnie
banalny początek artykułu, ale jak zacząć tekst o wielkim Polaku bez
komplementu? Pewnie nie tylko ja, ale cały świat nie może się nachwalić
Karola Wojtyły, którego Pan Bóg posadził mocą Ducha
Świętego na Tron Piotrowy.
Od pewnego czasu, już po śmierci, stał
się dla mnie
kimś bliskim, ja do Niego mówię, a On słucha, bierze te słowa do
serca i pomaga mi…
Jan Paweł II był dla mnie ważny (i –
oczywiście!!! – jest nadal) na trzech płaszczyznach: pokochałam
go jak ojca, jak prawdziwego kapłana, który opiekuje się swoją
trzódką, a robi to w sposób doskonały, stał się dla mnie
źródłem radości oraz spokojnym portem, do którego mogłam
zawitać w chwilach największej – jak do tej pory – mojej
życiowej wichury.
Jan Paweł II był wzorem kapłana: ciepły,
oddany,
cierpliwy, głoszący wszem i wobec miłosierdzie Boga, miłość bliźniego,
prawdę. Oprócz wielu zalet, takich jak: dobra organizacja,
ogromna wiedza, dobroć i życzliwość, był niezwykle dowcipny, lubił
żartować, a także uśmiechać się! Nie sposób go było nie kochać,
wszyscy powtarzali między sobą sytuację z wadowickiego kazania o
„papieskich kremówkach”, w których następnie
rozsmakowała się cała Polska. Pokazywał mi, tak jak dobry ojciec, że
– choć w życiu jest czasem bardzo ciężko – nie można się
poddawać, ponieważ tuż za zakrętem czeka na nas rozwiązanie naszych
problemów, a tak w ogóle, to jest Chrystus, który
jest nadzieją nawet wtedy, kiedy tej nadziei już po prostu nie ma.
Nigdy go nie spotkałam osobiście,
niestety, nie
miałam takiego szczęścia. Ale pojechałam na Światowe Dni Młodzieży w
2005 roku do Kolonii, wtedy, kiedy już go nie było między Nami. Przed
katedrą w Kolonii widniała jego ogromna fotografia, obok zdjęcia
Benedykta XVI.
Kiedy przyjechał papa- mobile na Pola
Maryjne, na
których papież odprawiał homilię, było tak jakoś smutno…
nawet bardzo smutno – przynajmniej moje serce pękało, że to nie
Jan Paweł II za chwilkę wyjdzie na ołtarz polowy. To była dotkliwa
świadomość, że nie zobaczy się ojca… tego kochanego, ciepłego,
sędziwego jegomościa, o duszy czystej jak kryształ. To była lekcja,
której nie sposób zapomnieć. Emocje, jakie towarzyszyły
nam były takie czyste, tak prawdziwe, po nie jednej twarzy płynęło
morze łez, które pojawiały się nie wiadomo skąd, zupełnie bez
kontroli… Ale, dziś na to patrzę inaczej: Jan Paweł II już wtedy
nie cierpiał, był z nami cały czas, nie cieleśnie, lecz duchowo –
w doskonalszej postaci, dostępny dla każdego, kto w cichości serca do
niego się zwróci.
Jan Paweł II był wysłannikiem Boga, był
ideałem,
który nie potrzebował nawrócenia. Kiedy umierał, w moim
domu było tak, jak za dawnych, dobrych czasów: mnóstwo
ludzi, znajomi mojej siostry uczyli się do egzaminu, była moja mama,
wujek, tata; czułam się znów, jak mała dziewczynka, do
której domu wprowadziła się bezinteresowna życzliwość –
lubiłam taką atmosferę, i dokładnie taka była! Wyłączyłyśmy z mamą
telewizor, same zaś przez okno spoglądałyśmy na przejeżdżające
samochody, wspominałyśmy dawne czasy, śmiałyśmy się, w sercu zaś czułam
prawdziwą lekkość. Nie wiedziałyśmy, że najgorsza wiadomość już
nadeszła… Moja siostra, która poszła ze znajomymi na
spacer, weszła do domu razem z chłopakiem i powiedziała zdanie,
którego - na tamtą chwilę – nie chciałam usłyszeć:
- Papież nie żyje!
Z wielkim bólem, pustką w duszy
włączyłyśmy
telewizor, na dole ekranu sunął czarny pasek i biały napis:
„Dziś, o godzinie 21.37, zmarł Jan Paweł II”.
Świat oszalał, ludzkość pogrążyła się w
żałobie….
Kościół na nowo stał się domem dla
wszystkich, wierni gromadzili się na mszach świętych, była cisza,
spokój, w programach telewizyjnych żadnych reklam, żaden polityk
nie kłócił się o „głupoty”, pierwsze skrzypce grał
Jan Paweł II.
Przyszedł jednak czas, kiedy musiałam
zmierzyć się z
jego bólem, gdy do drzwi mojego domu zastukała choroba, nie
pytając, czy mam siły do znoszenia jej skutków, czy jestem
przygotowana na tak ogromny ból. Im więcej informacji chłonęłam
na jej temat, tym bardziej byłam załamana i przerażona. Przez nitkę do
kłębka doszło do mnie, że On też chorował na tę chorobę, dotarło do
mnie, że musiał się na, co dzień zmagać z wielkim cierpieniem. Dlatego,
kiedy świat nie rozumiał, że jest mi źle, myślałam o Janie Pawle II,
modliłam się za rodziny obciążone podobnymi schorzeniami, a papieża
traktowałam jak najlepszego przyjaciela, który wszystko
zrozumie: przecież to był również Jego ból!
Bardzo trudno mi napisać coś na temat
Jana Pawła II,
ponieważ moja relacja z nim jest tak osobista, że słowa nie chcą się
składać w jedną całość. Zapewne tak myśli tysiące osób, dlatego
pozostawiam Was, Drodzy Czytelnicy, z Waszymi oraz moimi uczuciami do
papieża Polaka, nieważne, czy potrafimy je wyrazić, czy też nie –
na pewno są prawdziwe tak, jak prawdziwy był Jan Paweł II.
Duszyczka
Perełka
autor: Duszyczka Gosia L.
Jan Paweł II był na
stolicy Piotra
przez osiemnaście lat mojego życia, więc mimo wszystko czuję się
dzieckiem Jego pontyfikatu. Nie udało mi się nigdy być w miejscu, w
którym On był i przyjrzeć mu się z bliska. W moim mieście tak
jak w wielu miastach Polski również stanął Jego pomnik, patrząc
na ten pomnik cały czas mam wrażenie, że On na mnie patrzy.
Zastanawiam się wtedy, co by powiedział o moim życiu Jan Paweł II,
wiem, że nie jestem kryształowym człowiekiem, że niedomagam, ale
wierzę,
że ilekroć nie domagam, tylekroć jestem mocna.
Dla mnie ważnymi słowami
Ojca Święte
są, te które, wypowiedział nad Lednicą w roku 2000 i te słowa
pragnę przypomnieć: „Duchem jestem pośród Was,
którzy w Wigilię Pięćdziesiątnicy gromadzicie się nad brzegiem
Jeziora Lednickiego. Pragnę uczestniczyć w tym szczególnym
spotkaniu młodych w Roku Wielkiego Jubileuszu Odkupienia.
Jezus Chrystus wczoraj,
dziś, ten sam
także na wieki. W Roku Jubileuszowym te słowa przemawiają bardziej niż
kiedykolwiek. W sposób szczególny odsłaniają tajemnicę
obecności Bożego Syna.
On wczoraj, to jest XX
wieków
temu, za sprawą Ducha Św., przyjął ciało z Dziewicy i stał się
człowiekiem. Umarł i zmartwychwstał dla naszego zbawienia.
On dziś, na przełomie
tysiącleci jest
obecny w nas, we wspólnocie Kościoła, a ta Jego obecność otwiera
przed nami i przed wszystkimi pokoleniami wierzących nową perspektywę,
perspektywę życia na wieki w domu Ojca.
Jeżeli dziś pragniecie
przyjąć
Chrystusa Króla Wieków za swego Pana, nie możecie
zapomnieć o tej jego stałej i wiecznej obecności. Żyjcie w obecności
Chrystusa. Uczyńcie go Panem każdej chwili. Każdej chwili waszej
codzienności. Uczyńcie go Panem waszej przyszłości.
Chrystus mówi do każdego
i
każdej z Was: “ Nie wyście mnie wybrali, ale Ja was wybrałem i
przeznaczyłem was na to, abyście szli i owoc przynosili, i by owoc wasz
trwał, aby wszystko dał wam Ojciec, o cokolwiek Go prosić będziecie w
imię moje “(J 15,16). Uwierzcie Chrystusowi. Uwierzcie, że On
pierwszy was wybrał, abyście ze swej strony mogli w sposób wolny
dokonać wyboru.
Nie lękajcie się zawsze
wybierać
Chrystusa. Niech ten wybór kształtuje waszą teraźniejszość i
waszą przyszłość. Niech nadaje kształt waszemu życiu, abyście
przynosząc obfite owoce wiary, nadziei i miłości stawali się coraz
bardziej autentycznymi świadkami odkupienia dla przyszłych pokoleń.
Wzrastajcie w łasce i
poznaniu Pana
naszego i Zbawiciela, Jezusa Chrystusa. Jemu chwała zarówno
teraz, jak i za dnia wieczności.
Z serca Wam wszystkim
błogosławię. W imię Ojca i Syna i Ducha Świętego. Amen.
Te słowa stały się dla
mnie słowami
szczególnymi, ponieważ pod ich wpływem na nowo poczułam, że ja
też chcę świadczyć swoim życiem o Chrystusie. Dziś mimo upływu
jedenastu lat od tego papieskiego orędzia, te słowa dalej mają moc i w
chwilach zwątpienia i trudności są dla mnie źródłem nadziei i
pociechy.
Duszyczka Kalina
Panie, Ty pragnąłeś zbawić ludzi i dlatego założyłeś Kościół,
jako wspólnotę Twojej miłości. Nie przestawaj nawiedzać
nas abyśmy umieli mówić o Tobie, uczyć innych jak rozmawiać z Tobą,
abyś Ty mógł wszystkich zbawić.
Spójrz o Panie na całą ludzkość i okaż miłosierdzie tym
którzy pogubili się na drogach życia, albo jeszcze Cię nie
szukają, objaw się im jako Droga, jako Prawda która wyzwala, jako życie
które się nie kończy. Amen
Umiłowany Ojcze Święty, dziękujemy Ci:
- za Twoją wiarę wspartą przykładem życia;
- za nadzieję, którą niosłeś całemu
światu, nadzieję niesioną zrozpaczonym i opuszczonym;
- za Twoją miłość doskonałą i potężną jak
szczyty
gór, które przemierzałeś na pielgrzymim szlaku;
- za Twój niezwykły, święty pontyfikat;
- za Twoje pielgrzymowanie;
- za trud, który wkładałeś, by dotrzeć do
każdego człowieka;
- za Twoje niezwykłe świadectwo
cierpienia;
- za Twoje modlitwy w naszych intencjach
zanoszone przed tron Ojca Niebieskiego;
- za wszelkie dobra Twojego pontyfikatu;
- za wielki cud, którego dokonałeś w
ostatnich dniach swojego życia;
- za przemianę naszych serc;
- za to, że nadal orędujesz i wstawiasz
się za nami
wypraszając nam łaski do Jezusa Miłosiernego i Jego Boskiej
Matki…
Dziękujemy...
autor: Duszyczka Gosia L.
MODLITWA
O BEATYFIKACJĘ JANA PAWŁA II
Boże w Trójcy Przenajświętszej,
dziękujemy Ci za to,
że dałeś Kościołowi Papieża Jana Pawła II,
w którym zajaśniała Twoja Ojcowska dobroć,
chwała Krzyża Chrystusa
i piękno Ducha miłości.
On,
zawierzając całkowicie
Twojemu miłosierdziu
i matczynemu wstawiennictwu Maryi,
ukazał nam żywy obraz Jezusa Dobrego Pasterza,
wskazując świętość,
która jest miarą życia chrześcijańskiego,
jako drogę dla osiągnięcia wiecznego zjednoczenia z Tobą.
Udziel nam,
za jego przyczyną,
zgodnie z Twoją wolą,
tej łaski, o którą prosimy z nadzieją,
że Twój Sługa, Papież Jan Paweł II,
zostanie rychło włączony w poczet Twoich Świętych.
Amen.
Już
dzisiaj zależy od nas, ode mnie i od ciebie los naszej Ojczyzny i
Kościoła.
Jaką drogę wybiorą młodzi Kościoła, czy wcielą w życie słowa Ojca
Świętego?
Jesteśmy pokoleniem
Jana Pawła II. To my doświadczyliśmy łaski poznania Go i życia w czasie
Jego pontyfikatu,
mamy wzór do naśladowania i niezaprzeczalny autorytet w osobie Papieża
Jana Pawła II.
Żaden
człowiek nie ma ścieżek gotowych…
Rodzimy się jak
gąszcz,
który może zapłonąć
podobnie jak krzak Mojżesza
lub może uschnąć. (…)
Ścieżki trzeba
przecierać wciąż,
bo mogą zarosnąć na
nowo,
przecierać je trzeba
tak długo, aż staną się proste.
Prostotą i
dojrzałością wszystkich chwil:
Oto każda chwila się
otwiera całym czasem,
staje jakby cała nad
sobą,
znajdujesz w niej
ziarno wieczności.
Gdy
oczekujesz pomocy lub sam(a) chcesz innym pomagać. Albo
chciał(a)byś porozmawiać o czymś ważnym lub choćby tylko o
wczorajszym podwieczorku :-) Dla wszystkich, w każdym wieku
- od 0 do 201 lat ;-)
