Pani Zosia i kryzys
Naszej sąsiadce, Pani Zofii G.,
poświęcam
Była sobie mała dziewczynka, która miała
na imię Zosia. Mieszkała w niedużym miasteczku. Skończyła szkołę podstawową,
potem technikum i poszła do pracy w winiarni, która prężnie działała w tym mieście.
Wszyscy nazywali ją Panią Zosią. Pracowała razem z Panią Janką – przyjaźniły
się.
Zosia zakochała się i wyszła za mąż.
Niestety, małżonkowie nie mogli mieć dzieci, ale bardzo się kochali i byli ze
sobą szczęśliwi. Mąż Pani Zosi zachorował i zmarł. Musiała sobie radzić sama.
Nie zasklepiła się jednak w tym, co ją spotkało. Postanowiła, że będzie
pomagała innym.
Często widuję tę uśmiechniętą kobietę,
jak niesie siatki z zakupami. Jest tego tyle, że jak dla jednej osoby – to o
wiele za dużo. Wiem, że ma kilka podopiecznych, którym pomaga, a ma już 70 lat.
Idzie dość szybko, obie ręce ma zajęte, ale nie narzeka. Nie pozwala też sobie
pomóc. Kilka razy pomogłam jej, ale pozwoliła mi dojść z zakupami tylko do
drzwi bloku (mieszka po sąsiedzku). Dalej – czyli na drugie piętro – niesie to
sama, potem „rozdziela” innym – tym, którzy potrzebują ziemniaków, mleka,
jajek, chleba, masła… Sami już nie wychodzą z domu. Wiem, że opiekuje się
kilkoma samotnymi paniami.
Wszystko robi sama, podziwiam ją. Wiem,
że dużo się modli, ale to, co mnie zadziwia najbardziej – to uśmiech – nigdy
nie zdarzyło mi się zobaczyć jej smutnej. Zawsze ma dobry humor, zapyta: „Co
słychać?” Jest takim „dobrym duszkiem” naszego osiedla. Nadal przyjaźnią się z
Mamą Duszka Zbyszka, która też ją podziwia. To jak gwiazdka, która wchodzi do
każdego domu i zostawia po sobie światło.
Tak wiele jest w naszym życiu sytuacji,
kiedy możemy się na kimś wzorować. Tego uczy nas też narodzenie Pana Jezusa.
Narodzony w ubóstwie, w żłobie, każe nam się radować z tego, co mamy. Jego
Rodzicom z pewnością nie było do śmiechu – Syn Boży urodził się w stajence, a
nie w pałacu króla ani nawet na oddziale porodowym, nie miał pampersów,
zasypek, odżywek itd. Przyszedł do nas, by „ubogacić nas swym ubóstwem”. Na żadnym
z obrazów, przedstawiających Maryję z Dzieciątkiem, nie widać Maryi zalanej
łzami i wypowiadającej najważniejsze w dzisiejszych czasach słowo: KRYZYS. Dla
niej nie było ważne, gdzie powiła Jezusa, najważniejsze było to, że jest Matką
Syna Bożego, którego musi chronić.
Pani Zosia z pewnością wie, że jest
kryzys. Nie ma dla niej jednak kryzysu wiary, ani kryzysu wartości – nadal
biega po osiedlu z uśmiechem i pomaga innym. Wiele się od niej uczę – jest
ciepła, życzliwa i serdeczna, staram się z nią zamienić parę słów. Wiem, że
przyjdzie czas, kiedy będzie potrzebowała tej pomocy, której teraz – z pewnych
względów, tylko jej znanych – nie chce przyjąć. Wiem, że jej pomogę – jestem
otwarta. Tego uczy mnie bycie w naszej Wspólnocie i otwieranie się każdego dnia
na potrzeby innych.
My, Duszki Modlitewne, wiemy, że jest
kryzys. Wiemy jednak, że każdy nasz list – odpowiedź na modlitwę daje nadzieję.
Może nie taką, jak narodzenie Pana Jezusa, ale pewnie trochę podobną. Wiemy, że
wielu naszych Podopiecznych przeżywa różne kryzysy – wiary, wartości,
finansowy, małżeński… Wierzymy jednak, że zawsze ponad kryzysem będzie światło.
Tej Gwiazdy, która rozbłysła nad stajenką w Betlejem, ukazując pasterzom drogę
do Zbawiciela.
Wszystkim Czytelnikom tej strony życzę,
żeby zawsze szli przez życie z uśmiechem i otwarciem na innych – jak nasza
wspaniała sąsiadka, Pani Zosia. Życzę też, żeby nigdy nie dotknął nas kryzys
otwarcia na drugiego człowieka i zniechęcenie, apatia, myślenie „to i tak nic
nie da”. Życzę wszystkim radosnych i pogodnych Świąt – pięknie spędzonego czasu
narodzenia Boga.
Niech Słowo, które Ciałem się stało
zawsze mieszka między nami…. Chwała na wysokości Bogu!
Duszyczka
Irenka
2011-12-11
Gdy
oczekujesz pomocy lub sam(a) chcesz innym pomagać. Albo
chciał(a)byś porozmawiać o czymś ważnym lub choćby tylko o
wczorajszym podwieczorku :-) Dla wszystkich, w każdym wieku
- od 0 do 201 lat ;-)
